Αμέσως μετά το αποτέλεσμα των εκλογών το βράδι της Κυριακής, τοποθετήθηκαν οι πολιτικοί αρχηγοί. Ο Φώτης Κουβέλης στα λεγόμενά του δεν "έκρυψε" τη χαρά του για δύο πράγματα: Πρώτα γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βγήκε πρώτο κόμμα, οπότε δεν θα χρειαζόταν να έλθει σε επαφή με τον Α. Τσίπρα για συγκρότηση κυβέρνησης και δεύτερο γιατί βρήκε πάλι την ευκαιρία να καταγγείλει τον ΣΥΡΙΖΑ για τις "παλινωδίες" του Αλέξη Τσίπρα! Βέβαια τις δικες του παλινωδίες, ούτε να τις ακουμπήσει. Στην ίδια δήλωσή του ο κ. Κουβ. ούτε που άγγιξε επίσης τη Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ.
(Το προεκλογικό πρόγραμμα, παρεμπιπτόντως, του κ. Κουβέλη ήταν ...δανεικό και ολίγον τροποποιημένο από το ΣΥΡΙΖΑ: Το "κυβέρνηση της Αριστεράς" το έκανε "προοδευτική κυβέρνηση" και την "καταγγελία του μνημονίου" "επαναδιαπραγμάτευση". Με αυτά τα δύο στοιχεία έπαιξε όλη την προεκλογική περίοδο).
Κατά τα άλλα, αν αναζητήσει κανείς την προέλευση του μένους του κ. Κουβέλη και κάποιων συντρόφων του κατά του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να πάει λίγα χρόνια πίσω, όταν εν κατακλείδι οργάνωσε πανελλαδική συνδιάσκεψη την τελευταία εβδομάδα των ευρωεκλογών (αν θυμόμαστε καλά) όντας μέσα στο ίδιο κόμμα, με το πολιτικό πατρονάρισμα του αείμνηστου Λεωνίδα Κύρκου και το επικοινωνιακό πατρονάρισμα του ΔΟΛ. Βέβαια ο Λ.Κ. δεν είχε σχέση με τις προσδοκίες του ΔΟΛ, ο οποίος προετοίμαζε τον μετέπειτα πρόεδρο της Δημοκρατικής Αριστεράς για την Αριστερή πλευρά του ΠΑΣΟΚ κατά του ΣΥΡΙΖΑ ή για θέση στο κάδρο, εάν ο ΓΑΠ αποτύγχανε. Απλώς βρίσκεται μέσα στην πολιτική ενότητα "φυγή προς τα πίσω".
Κι ας μην μιλήσει κανείς για "ενότητα Αριστεράς" από δω και πέρα. Ούτε ο Αλ. Τσίπρας, που πρέπει να παραμείνει στον υψηλότερο κοινωνικό στόχο, την Ευρωπαϊκή Αριστερά και την αφύπνιση των ευρωπαϊκών λαών. Οι ηγεσίες του ΚΚΕ, της ΔΗΜΑΡ, των Οικολόγων Πρασίνων, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι όσων άλλων λένε επαναστατικά λόγια για αγώνες και ανατροπές της εργατικής τάξης, απλώς προσθέτουν ξέφτια, πολλά ξέφτια, σε ένα πολιτικό όραμα, που δεν γίνεται να ραφτεί σαν κοστουμάκι σύγχρονης εποχής.