Πόσο διαρκεί η μνήμη του ΚΚΕ; Λιγότερο από όλων των υπολοίπων, φαντάζομαι. Γιατί εμείς οι υπόλοιποι θυμόμαστε διαφορετικά την εξέγερση της γενιάς μας.
Τότε ήμουν 18 χρονών. Ήταν βράδυ στα Εξάρχεια, που δεν τα πολυξέραμε κι ίσως να μην τα είχαμε πολυαγαπήσει ακόμα, αλλά ήμασταν φοιτητές, πρώτο έτος, και πηγαίναμε έτσι κι αλλιώς. Μαθαίναμε την Αθήνα. Κι εκείνο το βράδυ, μερικά στενά πιο δίπλα, υπήρχε νεκρός ένας μαθητής, τρία χρόνια μικρότερός μας, έφηβος σαν κι εμάς. Κι εμείς θελήσαμε να πάρουμε εκδίκηση. Εμείς που μόλις είχαμε τελειώσει το σχολείο, μαζί μ'αυτούς που ήταν ακόμα μαθητές, μαζί με άνεργους, μαζί με γονείς.
Τότε ήμουν 18 χρονών. Ήταν βράδυ στα Εξάρχεια, που δεν τα πολυξέραμε κι ίσως να μην τα είχαμε πολυαγαπήσει ακόμα, αλλά ήμασταν φοιτητές, πρώτο έτος, και πηγαίναμε έτσι κι αλλιώς. Μαθαίναμε την Αθήνα. Κι εκείνο το βράδυ, μερικά στενά πιο δίπλα, υπήρχε νεκρός ένας μαθητής, τρία χρόνια μικρότερός μας, έφηβος σαν κι εμάς. Κι εμείς θελήσαμε να πάρουμε εκδίκηση. Εμείς που μόλις είχαμε τελειώσει το σχολείο, μαζί μ'αυτούς που ήταν ακόμα μαθητές, μαζί με άνεργους, μαζί με γονείς.